وصیت نامه
بسم الله الرحمن الرحیم
به نام تنها کسی که رحمان است یعنی "می دهد" در حالی که دیگران، همه و همه "می گیرند". چه مالت را چه محبتت را چه خودت را و چه... آری، همگی اخاذ هستند. بر فرض این هم که بدهند، داده هایشان با منت و دنیوی است و می دهند تا بگیرند. به نام تنها کسی که ما را برای خودمان می خواهد نه برای خودش چرا که او بی نیاز است.
در حالی دارم وصیت نامه ام را می نویسم که نه می دانم تا کی عمر خواهم کرد، 1 روز دیگر، 1 سال دیگر و یا 10 سال دیگر؟ البته حس غریبی می گوید زود خواهد بود. و نه می دانم کیفیت مرگم چگونه خواهد بود، سکته، تصادف، قتل، مرگی آرام؟ و یا بهترین مرگ و زیباترین آرزو یعنی شهادت؟!
وقتی از سر قبرها می گذری و کم نمی بینی که بر سنگ آن نقش بسته که: «جوان ناکام»، دلت آرام نمی گیرد که نکند ناکام بعدی من باشم؟ و البته با یک حساب دو دو تا چهارتا راحت می توان احتمالش را سنجید. جوان ناکام!... بعضی کام را گزیدن لب لعل محبوب می دانند و بعضی هم زیارت قبر حسین(علیه السلام). با اینگونه محاسبات قطعا ناکام حساب می شوم اما بدون شک دنیا آخر خط نبوده و نخواهد بود چرا که این 23سال یا حتی 120 سال، اول خط است و کام ها و ناکامی ها تازه بعد از مرگ- این تولد دوباره- شروع خواهند شد و در ابدیت آدمی استمرار خواهد یافت. خداوند مهربان همه ما را به کام حقیقی برساند.
در ابتدا می خواهم تشکر کنم از تمامی پیامبران از آدم تا حضرت رسول(صل الله علیهم اجمعین) و حضرت امیر و زهرای مرضیه و تمامی ائمه و اولیاء و شهدا و مومنین و پدر و مادرم و اساتید و دوستانم، همه آن هایی که چون شمعی سوختند تا نور اسلام و علم و اخلاق و ایمان به من برسد. سلام خداوند بر همه آن ها.
من خودم را در این دنیا پست تر از همه می بینم. چه معیار برتری را دارایی ها و عمل ها بدانیم و چه معیار برتری و بزرگی را نسبت عمل ها به استعدادها بدانیم، در هر دو صورت کوچکترین خلق خدا خواهم بود. امید است خداوند غفار به این پست حقیر رحم کند.
سعی داشتم که در اوایل جوانی ازدواج کنم تا هم پاسخی باشد بر نیازها و استعدادهای سرشار انسانی و هم وسیله ای جهت ایجاد آزادی و هم کمکی جهت طاعت خدا. سعیم را کردم اما نشد و یا بهتر بگویم بعضی ها نخواستند، چه فرقی می کند چه کسی؟ خانواده جامعه اقتصاد فرهنگ شیطان دنیا نفس خلق یا... خلاصه که همگی دست به دست هم دادند تا بر وسعت تنهایی هایم روز به روز افزوده شود. اما قطعا خدا بهترین مونس تنهایی است.
هدف دیگری که در این دنیا داشتم طبیب سنتی شدن بود و یا به طور دقیق تر حکیم شدن به معنای فراگیری حکمت نظری و عملی و کاربردی کردن آن تا حد امکان. و همه این ها به نیت فراهم کردن مقدماتی برای رسیدن همه بندگان خدا به عبودیت که هدف غایی خلقت است.
فعلا در حال انجام خدمت مقدس سربازی ام و برای زود ازدواج کردن و تشکیل خانواده دادن. باید زودتر وارد بازار کار شوم و تلاشم را در زمینه اقتصادی در حد توانم انجام دهم. و الله یرزق من یشاء بغیر حساب...
تا از قلم نیفتاده بگویم اگر لطف کنید 3 سال نمازهای قضایم را بخوانید، در قبر و قیامت ان شاءالله کمی راحت تر خواهم بود. این 3 سال بیشتر مربوط به اوایل بلوغم می شود. در ضمن 232 روز، روزه بدهکارم که به واسطه عهد و قسم برایم واجب شده است. خیلی ممنون اگر این روزه ها را هم بگیرید به علاوه کفاره یک روزه.
و اما وصیت های سنگ قبرم: به جای تاریخ فوت بنویسید: «تولدی دوباره». چون که در واقع، زندگی اصلی بعد از مرگ است. این جمله را هم در بالای سنگ بنویسید: «کأن الدنیا لم تکن و کأن الآخره لم تزل». جمله ای است از اباعبدالله علیه السلام خطاب به محمد حنفیه، یعنی دنیا اینقدر کوتاه است که انگار اصلا نبوده و نیست و آخرت برعکس.
خوب است کمی فکر کنیم و این جمله را سرلوحه زندگیمان قرار دهیم! به راستی چیزی که اصلا نیست چقدر ارزش دل بستن دارد؟! ارزش دارد دلی را بشکنیم؟! ارزش دارد حتی یک دروغ بگوییم؟! ارزش دارد از خدا رو برگردانیم و به غیر خدا رو بیندازیم؟!
حلالم کنید...
.
.
.
خداحافظتان
یا علی مدد
الحقیر بهنام نوری
تابستان 23 سالگی - مرداد ماه 1395
